گفت وگو

گفتم :

- « اين باغ ار گل سرخ بهاران بايد ش ؟. . .»

گفت :

-« صبری تا کران روز کاران بايد ش.

تاز يانه ی رعد و نيزه ی آذرخشان نيز هست،

گر نسيم بوسه های نرم باران بايدش .»

گفتم :

- « آن قربانيان پار ، آن گلهای سرخ؟ . . . »

گفت :

- « آری. . . »

ناگهانش گريه آرامش ربود،

وزپی خاموشی تو فانيش

گفت : - « اگر در سوکشان

ابر شب خواهد گريست،

هفت دريای جهان يک قطره باران بايدش.»

گفتمش :

-« خالی ست شهر از عاشقان ، وينجا نماند

مرد راهی تا هوای کوی ياران بايدش .»

گفت :

- « چون روح بهاران آيد از اقصای شهر،

مردها جوشد زخاک ،

آنسان که از باران گياه،

وانچه می بايد کنون

صبر مردان و دل اميدواران بايدش .»

1348– تهران

بازگشت به فهرست